In de visie vanuit Buro SBH gaan we uit van een fabrieksterrein met daarop gebouwen die in opeenvolgende jaren zijn gebouwd. Zo is dit ook het geval op het MOW terrein. Met de start van de bouw van het onderstation is men gestart in 1927 en was gereed in 1930. Het magazijngebouw is daarop pas in 1939 toegevoegd aan het ensemble. Vaak ziet men bij fabrieksterreinen, zo ook bij boerderijen, op het moment dat er ruimte nodig was, werd er gebouwd. Het nieuwe gebouw wordt zo dicht mogelijk bij het gebouw neergezet waar de kortste verbinding mee dient te zijn. Of deze nou precies binnen de rooilijn gesitueerd is of met een bestaand gebouw strookte deed er minder toe. Op deze manier ontstaat er op het terrein een willekeurige positionering van de gebouwen. De willekeur heeft tot gevolg dat er tussen de gebouwen smalle en brede straten ontstaan en zelfs binnenpleinen. Elk nieuw gebouw heeft de uitstraling van zijn tijd en staat op zichzelf, maar door de keuze van de materialisatie zoekt men aansluiting met de bestaande bebouwing. Voor ons is deze opgave tevens een verwijzing naar het Berlijn van de jaren 80. Waar oude panden gekraakt werden door krakers en deze omtoverde tot kunstenaars enclave. Met daarin woon-/atelierruimte voor verschillende vormen van de kunsten. Het binnenterrein werd omgetoverd tot openbare-/expositieruimte. Dit heeft tot gevolg gehad dat er galeries, winkels, kroegen en zelfs kinderdagverblijven werden opgezet. Het waren de eerste stappen om Kreuzberg tot een bloeiende wijk om te toveren.